Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/403

nas żywi, jest naszym panem. Tak więc, jest pan sługą, reprezentantem interesów wielkiego kapitału, któremu pan służy.
 Twarz pana Morse stała się purpurowa.
 — Pozwolę sobie zwrócić pańską uwagę — wyrzekł, — że mówi pan, jak pierwszy lepszy z tych wisielców socjalistów.
 W tej właśnie chwili wtrącił Martin uwagę:
 — Widzę, że pan nienawidzi socjalistów i boi się. Dlaczego? Nie zna pan, o ile mi wiadomo, ani zasad socjalizmu, ani jego wyznawców.
 — Pańskie zasady właśnie brzmią socjalistycznie — odrzekł pan Morse.
  Ruth spoglądała z trwogą to na ojca, to na matkę, matka zaś słuchała rozpromieniona, ciesząc się z doskonalej okazji wzmożenia niechęci męża do tego intruza, Edena.
 — Stąd, że uważam republikanów za głupców, a sławetne hasło „wolność, równość, braterstwo“ za bańkę mydlaną — nie wynika jeszcze, żebym był socjalistą — odrzekł Martin z uśmiechem. — Fakt zaś, że nie uznaję Jeffersona, oraz niedouczonego Francuza, który go informował — również nie dowodzi bynajmniej moich socjalistycznych przekonań. Proszę mi wierzyć, iż szanowny pan w swych poglądach zdaje się być bliższy socjalizmowi niż ja, zacięty wróg socjalizmu.
 — Pan raczy żartować — zdołał zaledwie wymówić zaatakowany.
 — Ani trochę. Mówię zupełnie poważnie. Pan