Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/425

wynalezieniem idealnie praktycznych przedmiotów; zdarzało się jednak, że wygrywali kampanję. Nie pragnę przecież niemożliwości.
 — Sam nazwałeś to „osiągnięciem niemożliwości“ — przeciwstawiła się Ruth.
 — Mówiłem w przenośni. Chcę dokonać tego, czego dokonywali już ludzie — poprostu pisać, co zechcę, i pisaniem tem zarabiać.
 Milczenie Ruth dotknęło chłopaka do żywego.
 — A więc dla ciebie, cel mój jest tylko chimerą, utopją w rodzaju perpetuum mobile? — wyrzekł.
 Wyczuł odpowiedź w uścisku jej dłoni, miękkiej dłoni matki, co tuli chore dziecko. Dla Ruth był Martin istotnie chorem dzieckiem, zaślepionym obłąkańcem, próbującym dokonać niepodobieństwa. Pod koniec rozmowy panienka raz jeszcze ostrzegła Martina o niechęci swych rodziców.
 — Ale ty, ty sama, czy kochasz? — zapytał.
 — Kocham, kocham! — odszepnęła.
 — Ja również kocham, kocham ciebie, nie ich. i oni nie są w stanie mnie zranić. — Triumf zabrzmiał w głosie mężczyzny. — Albowiem mam wiarę w twoją miłość, nie lęk przed ich wrogością. Wszystko zawieść może na tym świecie — lecz miłość nigdy. Miłość nie myli się, jeśli nie jest tak wątła, że traci siły i zamiera na drodze do szczęścia.