Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/438

 — Cóż... jestem tylko zwykłym rzemieślnikiem — wtrącił Martin.
 — Przeciwnie. — Brissenden przerwał i zuchwałym wzrokiem powiódł po naocznem ubóstwie Martina: niemodnym krawacie, kołnierzyku o brzeżkach stępionych, świecących łokciach palta, nieco przetartych mankietach i wreszcie bladych, zapadłych policzkach — przeciwnie — powtórzył — do rzemiosła panu daleko, tak daleko, że nigdy tam pan nie dobrnie. Cóż, chłopcze drogi, obrazi się pan, jeśli zaproponuję wspólne zjedzenie kolacji?
 Martinowi mimowoli krew zalała policzki; Brissenden roześmiał się triumfalnie.
 — Pełny, doskonały człowiek nie obraziłby się na takie zaproszenie! — zawyrokował.
 — Szatanie! — wykrztusił z wściekłością Martin.
 — O co chodzi? Przecież pana nie zaprosiłem.
 — Nie ośmielił się pan.
 — Ach taak? Więc zapraszam pana w tej chwili. — Brissenden uniósł się zlekka na fotelu, jakby zamierzając wstać i iść do restauracji.
 Martin zacisnął pięści, krew grzmiała mu w skroniach.
 — Uwaga! Panowie i panie! Żywcem zjada! Żywcem! — wołał Brissenden, imitując doskonale pożeracza wężów z miejscowego cyrku.
 — Niewątpliwie, że takiego jak pan, mógłbym żywcem łyknąć — rzucił zkolei Martin, mierząc zuchwałym wzrokiem mizerną postać tamtego.