Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/439

 — O, nie jestem godzien...
 — Przeciwnie — rozstrzygnął Martin — incydent nie jest godzien. — Wybuchnął nagle serdecznym, zdrowym śmiechem. Przyznaję, że wystrychnął mnie pan na dudka. Fakt, że jestem głodny, a pan to zauważył, jest zupełnie zwyczajnem zjawiskiem, a nie żadną hańbą. Widzi pan, próbowałem już drwić sobie z mizernej moralności stada, ale rzucił pan jedno słowo brutalne, choć prawdziwe — i znowu ocknąłem się w sidłach tejże drobnomieszczańskiej etyki.
 — Tak jest, uważał się pan za obrażonego.
 — Byłem nim jeszcze przed chwilą. Przesądy wczesnej młodości, uważa pan. Nauczyłem ich się kiedyś no, i pozostały jeszcze pewne szczątki. Spoczywają w osobnym, moim własnym schowku.
 — A teraz przynajmniej zamknął je pan na klucz?
 — O, tak.
 — Napewno?
 — Napewno.
 — No, to chodźmy zjeść.
 — Dobra! — odrzucił Martin, chcąc płacić za soda-whisky resztą drobnych, pozostałych z dwóch dolarów. Kelner jednak, już opłacony, położył drobne zpowrotem na stole.
 Martin skrzywił się, wrzucając je do kieszeni, i w tej samej chwili poczuł na ramieniu ciężką, życzliwą rękę Brissendena.