Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/47

Rozdział III

Kiedy Martin Eden schodził ze schodów, ręka jego sięgnęła odruchowo do kieszeni marynarki, wydobyła kawałek ciemnej bibuły i szczyptę meksykańskiego tytoniu. Skręcił wprawnie papierosa i zapalił. Pierwszym łykiem dymu zaciągnął się powoli, głęboko i z rozkoszą. — O Boże! — wyrzekł głośno, tonem egzaltowanego podziwu. — O Boże! — powtórzył. Po chwili wyszeptał raz jeszcze: — O Boże! — Wreszcie zerwał kołnierzyk, zmiął i wcisnął do kieszeni. Padał zimny, przejmujący deszcz, ale chłopak odkrył głowę, rozpiął kamizelkę i szedł przed siebie w upojeniu wspaniałej niewiedzy. Prawie nie zauważył, że deszcz pada. Szedł jak w ekstazie, śniąc na jawie i po sto razy odtwarzając w myśli sceny ubiegłego wieczoru.
 Spotkał więc nareszcie kobietę, kobietę, o której, coprawda, myślał mało, bo wogóle niewiele myślał o kobietach, lecz której oczekiwał podświadomie, ufając w głębi serca, że przecież kiedyś ją ujrzy. I oto dziś — stało się. Siedział z nią przy jednym stole, dotykał dłoni, patrzał w głębię źrenic, na dnie ich chwytał wieść o duszy cudownej, nie piękniejszej jednak od oczu, przez które się objawiła, od