Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/496

stole. Gorący uścisk został odwzajemniony. Dziewczyna spojrzała przelotnie, słodkiemi, promiennemi oczyma. Chłopaka przebiegł nagły dreszcz; w źrenicach zajaśniało głębokie wzruszenie. Nie wiedział, że wzruszeniem tem właśnie wywołał słodycz i promienność oczu kobiecych.
 Naprzeciw Martina, po prawej ręce pana domu, siedział sędzia Blount, członek miejscowego sądu najwyższego. Martin spotykał go kilkakrotnie, ale nie potrafił polubić. Pan Morse wszczął z sędzią rozmowę o polityce związków zawodowych, o sytuacji miejscowej, wreszcie o socjalizmie, przyczem uporczywie wciągał do dyskusji Martina. Wreszcie sędzia Blount spojrzał przez stół z wyrazem pobłażliwej litości ojcowskiej. Martin uśmiechnął się cicho.
 — Wyrośnie pan z tego, młodzieńcze, — rzekł sędzia słodko. — Czas najlepiej temperuje wybryki młodości. — I, zwracając się do pana Morse, dodał: — Dyskusja nie wydaje mi się właściwa w podobnym wypadku. Zwiększa tylko dolegliwość pacjenta.
 — Pan sędzia ma zupełną rację — przyznał poważnie zagadnięty. — Słusznem jest przecież zawczasu ostrzec pacjenta o jego stanie.
 Martin uśmiechał się wesoło, lecz z wysiłkiem. Dzień był zbyt długi, trud dnia zbyt natężony, szpony zmęczenia zbyt dotkliwe.
 — Nie wątpię, iż obaj szanowni panowie są doskonałymi lekarzami — powiedział, — lecz jeśli