Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/504

się nie przekracza, i pan nie ma prawa nikogo obrażać.
 — A więc, dlaczego sędzia ma prawo obrażać prawdę? zapytał Martin. — Przypuszczam, że większym grzechem jest obraza prawdy, niż obraza jakiegoś karła, co ośmielił się uwłaczać czci wielkiego a nieżyjącego człowieka. O barbarzyńcy, barbarzyńcy!
 Ucichły gniew zawrzał w nim znowu. Panienka zlękła się nie na żarty. Pierwszy raz widziała Martina w takiem podnieceniu, które zresztą wydało jej się równie niezrozumiałe jak niedorzeczne. A przecież poprzez jej trwogę prawdziwą biegły dreszcze uroku, który zawsze i nawet w tej chwili pociągał ją ku Martinowi, i który wreszcie kazał dziewczynie zbliżyć się cicho i ręce zarzucić w uniesieniu a bezwolnie na męską szyję. Ruth czuła się dotknięta i obrażona tem, co zaszło przy stole, a jednak, drżąc, leżała w ramionach Martina, który wciąż jeszcze szeptał: „Barbarzyńcy! Barbarzyńcy!“ I nie wysunęła się z tych ramion, kiedy powiedział: — Nie będę już siadał do waszego stołu, kochanie. Rodzina twoja nie lubi mnie, i nie chcę narzucać im swojej przykrej obecności. Zresztą ich obecność równie przykra jest dla mnie. Ba! Więcej niż przykra. I pomyśleć tylko, że ja w swojej bezbrzeżnej naiwności myślałem, że ludzie umieszczeni wysoko w hierarchji społecznej, mieszkający w pięknych domach i ongiś posyłani do szkoły, mają przez to samo jakąś wartość!