Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/516

 — Świetna reklama, zauważ Martin, stary chłopie — powtórzył uroczyście Brissenden.
 — I doskonale mi to zrobi, uważasz odrzekł Martin.
 — A więc, panie Eden... pan pozwoli.... miejsce urodzenia? — zagadnął młodzieniec, przybierając wyraz natężonej uwagi.
 — Widzisz, nawet nie notuje — odezwał się Brissenden. — Wszystko zapamięta...
 — Wystarcza mi słyszeć. — Gość ukrywał rosnące zmieszanie. — Żaden wykwalifikowany reporter nie ma potrzeby obciążania się notatkami.
 — Wystarczyło istotnie... zeszłego wieczoru. — Brissenden jednak, nie wyznając kwietyzmu, nagle i ostro zmienił ton: — Słuchaj, Martin, jeśli natychmiast nie wyboksujesz tego smarkacza, zrobię to na własną rękę, choćbym miał zaraz potem paść trupem.
 — Myślisz, że tęgi klaps dobrze zrobi? — zapytał Martin.
 Brissenden rozważył kwestję, poczem skinął głową.
 W chwilę potem Martin siedział już na brzegu łóżka, trzymając między kolanami reporterzynę twarzą wdół.
 — No, tylko proszę nie kąsać — ostrzegł Martin, — inaczej musiałbym zająć się również buzią.
 A wielka byłaby szkoda! Taka ładna twarzyczka.
 Wzniesiona ręka Martina opadła wdół, poczem wznosić się i opadać poczęła jednostajnym ryt-