Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/526

gi i iść po policję, jeśli wola. Będę rozmawiał z Ruth.
 — Chcę usłyszeć to z własnych ust pani — zwrócił się do dziewczyny.
 Stała blada i drżąca, lecz pewna siebie; spojrzeniem rzuciła mu pytanie.
 — To, o co pytałem w liście — nastawał.
 Norman poruszył się niecierpliwie, lecz Martin wstrzymał go bystrym rzutem oka.
 Potrząsnęła głową.
 — Czy wszystko stało się z własnej pani woli? — pytał jeszcze.
 — Tak jest — mówiła głosem niskim, cichym, stanowczym, pełnym rozwagi. — Z mojej własnej woli. Pan skompromitował mnie tak bardzo, że wstyd mi pokazać się ludziom. Imię moje jest dziś na ustach wszystkich, wiem o tem. To tylko mogę powiedzieć. Unieszczęśliwił mnie pan, i nie chcę pana znać i widzieć.
 — Ludzie! Plotki! Nieporozumienia gazeciarskie! Czyż to wszystko silniejsze jest od miłości? Pozostaje mi tylko uwierzyć, że nigdy nie byłem kochany.
 Nagły rumieniec zmiótł bladość lic.
 — Po wszystkiem, co zaszło pomiędzy nami? — wyrzekła cicho Ruth. — Martin, pan chyba nie rozumie, co mówi. Nie jestem przecież jakąś...
 — Widzisz pan przecie, że siostra nie chce mieć z panem nic wspólnego — wybuchnął Norman, ruszając naprzód wraz z panną.