Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/552

jąc pokonanego z oka, zdążył jednak spojrzeć na Lizzie. Zwykle dziewczęta zaczynały piszczeć, kiedy chłopcy stawali do walki, Lizzie jednak milczała, i przyglądała się z zapartym oddechem, nieco podana naprzód z wielkiego zaciekawienia, jedna ręka cisnęła pierś, policzki płonęły, oczy błyszczały głębokiem, zdumionem uwielbieniem.
 Napastnik zerwał się i próbował odepchnąć kilka par powstrzymujących go ramion.
 — Czekała na mnie! Czekała aż wrócę — wołał głośno do każdego, kto chciał słuchać, — a wtedy licho przyniosło tego ptaszka! Zabrał, jak swoją! Puśćcie, powiadam, puśćcież, do cholery ciężkiej! Ja mu kości porachuję!
 — Co cię ugryzło, stary? — pytał Jim, pomagając trzymać rozgniewanego chłopaka. — Ten ptaszek to Mart Eden. Rączków koronkowych nie ma, pozwól, że ci rzeknę, iż zje cię, brachu, na surowo, jak mu się będziesz podwijał.
 — Nie dam jej sobie ukraść! — ryczał tamten.
 — Ależ on położył Latającego Holendra! Co? możeś go nie znał?! — ciągnął pojednawczo Jim. — I tylko w pięć rundów, uważasz, co? Ty mu nie wytrzymasz pięciu minut, żebyś wiedział.
 Informacja ta wywarła zbawienny skutek, albowiem zirytowany młody człowiek obdarzył Martina badawczem spojrzeniem.
 — Wcale nato nie patrzy — warknął. Ale warknięcie nie było już wściekłe.
 — To samo właśnie myślał Latający Holender —