Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/554

 — Kto była ta pani, z którą spotkałam cię kiedyś na ulicy? — zapytała nieoczekiwanie Lizzie.
 — O, poprostu znajoma pani — brzmiała odpowiedź.
 — Bardzo to dawno — posłyszał Martin szept zamyślony. — Widzi mi się, jakby z tysiąc lat. Nie chciał jednak podtrzymywać tematu. Sprowadził rozmowę na inne tory. Zjedli obiad w restauracji, gdzie Martin kazał podać kosztowne frykasy, a potem tańczył z Lizzie w pawilonie i tylko z nią jedną, dopóki się nie zmęczyła. Dziewczyna tańczyła doskonale i, oparłszy głowę o ramię Martina, wirowała w jego objęciu niby w niebie rozkoszy, marząc, żeby trwało to w nieskończoność. Pod wieczór odpoczywali w cieniu drzew, na trawie, przyczem Martin dawnym zwyczajem położył głowę na kolanach dziewczyny. Leżał, napół drzemiąc, ona zaś pieściła jego włosy, spoglądała wdół na przymknięte oczy i kochała, kochała bez miary. Spojrzawszy nagle wgórę, chłopak pojął rzewne wyznanie dziewczęcej twarzy. Powieki spłoszone opadły; potem nagle otworzyły się oczy i popatrzały wprost w męskie źrenice z pokornem wyzwaniem.
 — Nie miał mnie nikt przez te lata — rzuciły usta szeptem podobnym do westchnienia.
 I Martin pojął, że była to prawda, cudu bliska prawda. Zdjęła go pokusa. W jego mocy było przecież uczynić tę dziewczynę szczęśliwą. Sam pozbawiony szczęścia, czemużby miał ją pozbawiać?