Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/558

Lizzie, gotowi mścić jej porwanie. Kilku policemenów i specjalnie przywołany starszy, przeczuwając coś złego, starało się zapobiec awanturze i odprowadzało obie paczki oddzielnie do podmiejskiego pociągu — niby owczarki oganiające stado. Martin oznajmił Jimmowi, że wysiądzie przy ulicy Szesnastej, żeby złapać tramwaj idący do Oakland. Lizzie była zupełnie spokojna i nawet nie zainteresowana tem, co się działo. Pociąg podszedł do ulicy Szesnastej, gdzie czekał właśnie tramwaj, z niecierpliwie dzwoniącym konduktorem.
 — Dobra nasza, jest wagon — wołał Jim. — Walcie prędko, a już my zatrzymamy tamtych. No, prędzej! Zabieraj dziewczynę i łap tramwaj!
 Wroga paczka była w pierwszej chwili zaskoczona manewrem; potem wysypała się z wagonu i rzuciła w pościg. Stateczni i trzeźwi mieszkańcy Oakland, zapełniający tramwaj, prawie nie zauważyli młodzieńca i dziewczyny, co pośpiesznie wsiedli do wagonu i zajęli miejsca na przedzie. Nie połączyli też bynajmniej tej pary z osobą Jimmy, który skoczył na stopnie i krzyknął do konduktora.
 — Wal tam żywo, brachu, żebyśmy strząsnęli całe to tałatajstwo!
 W tej samej chwili Jim wykonał obrót na miejscu, i pasażerowie ujrzeli ku swemu zdziwieniu, jak pięść jego padła na twarz jakiegoś mężczyzny, co właśnie wskakiwał do wagonu. Lecz — o dziwo — z długich schodków tramwaju kilka pięści jednocześnie uderzyło w twarze kilku wchodzących. Tak