Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/560

nawet, zaco i dlaczego ceni ją tak bardzo. Rozmyślał — i smutek jego zwolna nasiąkał goryczą.
 — Postaraj się z nim pogodzić — poradził Lizzie na pożegnanie, kiedy stanęli przed wielką, koszarową kamienicą, zamieszkałą przez robotników, na rogu Szóstej i Rynku. Myślał o młodym chłopaku, którego miejsce zajął był na dzień dzisiejszy.
 — Nie mogę już... teraz — odrzekła.
 — O, głupstwo! — uśmiechnął się. — Wystarczy ci gwizdnąć, przyleci natychmiast.
 — Nie o tem myślałam — odparła z prostotą.
 Wiedział dobrze, o czem myślała.
 Ponieważ mieli się pożegnać, Lizzie przylgnęła miękko ku Martinowi. Bez pokusy, bez wyzwania, ciepło tylko i pokornie. Wzruszony był do głębi serca. Wrodzona głęboka miłość ku wszystkiemu, co ludzkie, ożyła nagle. Objął dziewczynę i ucałował, wiedząc, że na wargi jego kładzie się w tej chwili najczystszy, najwierniejszy pocałunek, jaki kiedykolwiek otrzymał mężczyzna.
 — O, Boże! — załkała. — Mogłabym umrzeć dla ciebie! Mogłabym umrzeć dla ciebie!
 Wyrwała się gwałtownie i wbiegła na schody. Poczuł, że oczy ma pełne łez.
 — Eh, Martin Eden, bracie — zwierzał się sobie po chwili. — Nie jesteś zwierzęciem, ale zato jesteś kiepskim wyznawcą Nietzschego. Mógłbyś ożenić się z nią i biedne serce po brzegi napełnić