Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/598

ciało Martina nie tętniło już ogniem pod temi rękami. Nieswojo mu było i niewygodnie.
 — Dlaczego pani drży? — zapytał. — Może zimno? Pozwoli pani, że zapalę na kominku?
 Spróbował zlekka uwolnić się z jej ramion, ale przylgnęła bliżej jeszcze, drżąc gwałtownie.
 — Nic, nic, to raczej nerwowe — odszepnęła spierzchłemi wargami. — Opanuję się za chwilę. O, już lepiej.
 Powoli drżenie cichło. Martin wciąż jeszcze trzymał dziewczynę w ramionach, ale już się nie dziwił. Wiedział teraz, poco przyszła.
 — Mateczka życzyła sobie, żebym wyszła za Charley Hapgooda — oznajmiła Ruth.
 — Za Charley Hapgooda? Tego błazna! — mruknął Martin. Poczem dodał: — A teraz, przypuszczam, że mateczka życzy sobie, aby pani wyszła za mnie.
 Nie powiedział tego w formie zapytania. Stwierdził to ze wszelką pewnością i przed oczyma zatańczyły mu nagle cyfry dochodów.
 — Nie miałaby nic przeciwko temu; wiem o tem — rzekła Ruth.
 — Uważa mnie za partję odpowiednią?
 Skinęła głową.
 — A przecież, nie jestem ani trochę bardziej odpowiedni, niż wtedy, kiedy zerwała nasze zaręczyny — rozważał. — Nie zmieniłem się wcale. Jestem tym samym Martinem Edenem, ba, może nawet nieco gorszym, bo palę teraz. Nie czuje pani?