Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/599

 W odpowiedzi położyła mu palce na ustach, położyła je wdzięcznie i figlarnie, oczekując pocałunku, który dawniej następował zawsze. Tym razem jednak wargi mężczyzny nie odpowiedziały pieszczotą. Czekał, aż palce zostaną zdjęte, poczem mówił dalej.
 — Nie zmieniłem się bynajmniej. Nie wziąłem posady. Nie szukam posady. Gorzej, wogóle szukać jej nie mam zamiaru. Pozatem wciąż jeszcze utrzymuję, że Serbert Spencer jest wielkim i szlachetnym człowiekiem, sędzia Blount zaś zdecydowanym osłem. Jadłem z nim obiad zeszłego wieczoru, więc ośmielam się twierdzić to z całą pewnością.
 — Ale nie przyjął pan zaproszenia mego ojca? — zagadnęła z uroczym dąsem.
 — Jakto? Więc pani wiedziała o tem!... Któż go posłał? Matka pani?
 Ruth milczała.
 — A więc tak, ona. Byłem tego pewien. A teraz przypuszczam, że ona również przysłała tu panią.
 — Nikt nie wie, że tu jestem — zaprzeczyła gwałtownie. — Czyż pan przypuszcza, że matka pozwoliłaby nato?
 — W każdym razie pozwoliłaby pani wyjść za mnie, choćby dzisiaj, to pewne.
 Ruth krzyknęła boleśnie: — O, Martin, nie bądź okrutny! Nic pocałowałeś mnie nawet. Jesteś jak kamień. Pomyśl tylko, naco się odważyłam dla ciebie! — Obejrzała się trwożnie po pokoju, choć