Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/67

Rozdział V

Następnego ranka ocknął się z różowych snów w parnej atmosferze, cuchnącej mydlinami, brudną bielizną i drżącej od kłótni i wymyślań, nieodzownych w tem gorzkiem życiu. Wyszedłszy ze swego pokoju, usłyszał plusk wody, ostry krzyk i dźwięczne mlaśnięcie klapsa: to siostra okazywała swe rozdrażnienie jednemu z członków licznej progenitury. Wrzask dzieciaka przeszył Martina jak nóż. Wszystko w tym domu, aż do powietrza, którem oddychał, nędzne było i odrażające. Jakże inna — myślał — jest atmosfera piękna i spokoju, w której kwitnie Ruth! Tam wszystko jest uduchowione, tu — ziemskie, cielesne, nędznie cielesne.
 — Chodźno, Alfred — zawołał płaczącego dzieciaka, zapuszczając rękę do kieszeni, gdzie trzymał „luzem“ swoje kapitały, z tą samą beztroską, z jaką wogóle szedł przez życie. Wsunął ćwierć-dolarową monetę w piąstkę malca i trzymał go chwilę wysoko w ramionach, uciszając łkania.
 — No, teraz dymaj i kup karmelków! Tylko podziel się z całą hałastrą. A bądź rozsądny i bierz takie, żebyście mogli ssać jak najdłużej!