Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/71

 — Znasz Julcię?
 Martin potrząsnął głową.
 — To właśnie moja panienka — wyjaśnił Jim. — Prawdziwa morelka! Czekaj, może cię przedstawię! Tylko mi nie odbij! Nie rozumiem, co te dziewuchy w tobie widzą, daje słowo, nie rozumiem. Zjawiasz sie — i raz, dwa, trzy... Ech, niech to licho porwie!
 — Nie odbiłem ci jeszcze żadnej — odrzekł obojętnie Martin. Trzeba było przecie skończyć jakoś śniadanie.
 — Akurat! Nie odbiłeś? Odbiłeś! — zaperzył się tamten. — A Maggie?
 — Nic z nią nie miałem wspólnego. Nawet nie tańczyłem, z wyjątkiem tego jednego wieczoru.
 — Otóż to! wystarczyło babie! — pisnął Jim. — Potańczyłeś, popatrzałeś — szlus. Złegoś nie chciał, ale dla mnie na jedno wyszło. Ani już na mnie patrzała, tylko wciąż ty i ty. Poszłaby na wszystko, gdybyś chciał.
 — Nie chciałem.
 — To nic, i tak puściła mnie w trąbę. — Jim spojrzał z uwielbieniem. — Jak ty to robisz, Mart, niechże cie!
 — Gwiżdżę poprostu.
 — To niby udajesz, że gwiżdżesz, hę? — zaciekawił się Jim.
 Martin pomyślał chwilę i odrzekł: — Może i toby, podziałało, ale u mnie to jakoś inaczej. Doprawdy