Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/86

 — Nie zwodzisz? — zagadnęła.
 — Et, zawraca. Wcale nie żaden Bill — przerwała druga.
 — Skądeś taka pewna? — zapytał Martin. — Nie widziałaś mnie na oczy?
 — I bez tego wiem, że kłamiesz — brzmiała odpowiedź.
 — Nie, Bill, powiedz, jak naprawdę? — prosiła pierwsza.
 — Bill pasuje najlepiej — wyznał.
 Sięgnęła poufale po jego rękę.
 — Wiedziałam, żeś zwodził, ale niech już bedzie, podobasz mi się i tak.
 Chłopak uwięził zachęty pełną ręką i wyczuł na dłoni znajome zgrubienia i znaki.
 — Dawno odeszłaś z fabryki konserw? — zapytał.
 — A ty skąd wiesz! Patrzcie go! Mądrala! — zawołały chórem dziewczyny.
 Podczas, gdy Martin żonglował głupiemi żarcikami ku uciesze głupich stworzeń — przed oczyma duszy stawał mu obraz wielkich półek bibljotecznych, ciężkich od mądrości wieków. Uśmiechnął się gorzko nad kontrastami rzeczy ziemskich i znowu popadł w zamyślenie. Lecz pomiędzy wizją duszy a pianą beztroskiego rozbawienia przemykała natężona czujność. Szukał w tłumie ciągnącym z teatru. I oto nagle, w świetle latarni, ujrzał Ruth, idącą pomiędzy bratem, a młodzieńcem w binoklach. Serce stanęło zdławione. Jakże długo czekał na tę chwilę!