Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/94

wielkie słońce w ciemnościach jego niewiedzy. Odtąd chciwiej jeszcze rzucił się do czytania.
 Poważny pan, urzędujący wśród książek, widywał Martina tak często, że traktował go jak dobrego znajomego, aż wreszcie począł uśmiechać się i serdecznie oddawać mu ukłon. Wobec tego Martin zdecydował razu pewnego rzecz nader zuchwałą. Biorąc książki z pulpitu, podczas gdy starszy pan stemplował karty, chłopak ośmielił się wyjąkać:
 — Psze pana, przepraszam, chciałbym zapytać...
 Zagadnięty uśmiechnął się życzliwie i czekał.
 — Jeżeli... jeżeli... pozna ktoś młodą damę i... i... ona poprosi, żeby ją odwiedzić, to... to kiedyby ją można odwiedzić?...
  Martin poczuł jak koszula oblega i ciśnie mu ramiona, nagle spocone z wysiłku.
 — Cóż, przypuszczam, że zawsze pójść można... — odpowiedział poważny pan.
 — Hm, niby tak, ale w tym wypadku insza inszość — bronił się Martin — ona... ja... no, widzi pan, tu chodzi o co innego, mogę... mogę jej przecie nie zastać. Uczęszcza na uniwersytet.
 — To pójdzie pan jeszcze raz.
 — Nie... Właściwie nie to chciałem powiedzieć... — wyznał zająkliwie Martin, zdecydowany już zupełnie oddać się na łaskę i niełaskę tamtego:
 — Ja sobie jestem, właściwie, prosty chłopak, nigdy nie wąchałem żadnych szyków, nie znam się na porządnem towarzystwie. Ta panna jest akurat tem wszystkiem, czem ja nie jestem, a ja akurat czem