Ta strona została przepisana.
SCENA III.
DON FELIX (potém) RAMIR.
Don Felix.
Sądziłem, że przyczyną, téy niespokoyności iest moia miłość, a to iak postrzegam, ze wszystkiém co innego — Król i miłość iego Xiążęcia? mieszaią Hrabiego — Tak... on wart litości... Użalam się nad nim. — Lecz Don Felixie, iestże większe nieszczęście nad twóy smutek i twoią niedolę!..
Ramir (nadchodząc).
Szukałem cię Panie wszędzie.
Don Felix.
Coż się tam nowego przytrafiło?
Ramir.
Ktoś znowu był w naszym pokoiu; bez porządku wszystko w garderobie; pomieszane wszystkie sprzęty nasze; iedne w dole, drugie na górze; niewiem iaki cel w tém, bo dzięki Bogu nic ciekawego z ubiorów nie mamy — znalazłem też przy portrecie, o którém Pan wiesz, ten papier.
Don Felix.
Czy iest co na nim napisano?
Ramir (oddaiąc papier).
O, iest, i bardzo pięknie napisano...
