Ta strona została przepisana.
Fryderyk.
Umrzeć!
Kasandra.
Więc innych lekarstw...
Fryderyk.
Już nie ma;
Bo gdy mi los ciebie wydrze,
I pocóż istnieć-bym pragnął?
Kasandra.
Utracisz mię więc dlatego?
Fryderyk.
Od dziś już udawać będę
Uczucie dla Aurory,
Jéj ręki nawet zażądam
Od księcia, aby odwrócić
Domysły, gdyż wiem z pewnością,
Że nas w pałacu szpiegują.
Kasandra.
Ha! piekło... zazdrość nie starczy?!...
Poślubić ją?... tyś szalony!...
Fryderyk.
Nasz wspólny los mię do tego
Przymusza...
Kasandra.
Na rany Boga,
Ty się dziś naigrawasz ze mnie!...
Gdy byłeś przyczyną pierwszą
Mych zgryzot. O! wszystko raczéj
Wyjawię (nie znasz mię jeszcze!) —
Twą zbrodnię i moję zdradę.
Fryderyk.
Senioro, zakończmy o tém.
Słuchają nas.
Kasandra.
Nie dbam wcale!
Niech tysiąc razy wprzód zginę,
Niż w związki ty wejdziesz ślubne.
