Strona:PL Lord Lister -44- Fałszywy bankier.pdf/18

 — O kim mówisz? — zapytał Tom.
 — O Rafflesie.
 Tym razem Tom uderzył pięścią w stół.
 — Jak to, Raffles zabrał ci pieniądze?
 — Tak — odparł Mc. Intosh, którego oczy rzucały błyskawice. Zabrał mi wszystko na skutek mojej własnej winy.
 Tom wybuchnął śmiechem.
 Ależ z ciebie gagatek: kradniesz, narażasz się na szubienicę, uciekasz z zesłania, po to tylko, aby Raffles zabrał ci łup. W gruncie rzeczy pracowałeś dla niego. W jaki sposób to się stało?
 — Nie pytaj. Powiedziałem ci, że popełniłem głupstwo. Teraz idzie mi tylko o odzyskanie pieniędzy.
 — Ciekaw jestem, jak się masz zamiar do tego zabrać? Byłbyś pierwszym, który zabrał cośkolwiek Rafflesowi.
 — Pewny jestem, że się uda. Słuchaj, dzisiejszej nocy zakradnę się do mieszkania Rafflesa i zbadam jego rozkład.
 Tom otworzył szeroko oczy.
 — Skąd wiesz gdzie on mieszka? Za tę wiadomość Scotland Yard zapłaciłby chętnie pięć tysięcy funtów sterlingów.
 — Ta sprawa przyniesie nam więcej — odparł Mc Intosh pogardliwym tonem.
 — Gotów jestem pomóc ci. Skąd ty jednak do tej informacji?
 — Mój wspólnik przekazał mi ją w testamencie.
 — Przypuśćmy, że jest ona ścisła. Jaki masz plan?
 — Będziemy działać wspólnie. Sam nie dałbym sobie z tym rady.
 — Zgoda! Gdy coś postanowisz dasz mi znać. Pieniądze dzielimy do połowy.
 — To się rozumie.
 Wymienili silny uścisk dłoni i rozstali się.
 Następnego dnia Raffles zajęty był z Charley Brandem segregowaniem artykułów, opisujących ostatni jego wyczyn. Nagle usłyszał za szklanymi drzwiami wychodzącymi na korytarz lekki szmer.
 Podniósł się i aby nie niepokoić Charleya, rzekł głośno.
 — Na dzisiaj dość pracy. Bierz kapelusz. — Pójdziemy zjeść kolację do restauracji
 Charley przyjął tę propozycję z prawdziwą radością. Wrócili do domu około północy. Charley zdziwił się nieco, widząc, że Raffles nie wchodzi do mieszkania głównym wejściem, lecz kieruje się w stronę ogródka. Księżyc skrył się za chmurami i przez chmury sączyło się tylko słabe światło. Raffles posiadał jednak dar widzenia w ciemnościach.
 Pochylony ku ziemi posuwał się powoli jak Indianin, szukający śladów. Co rano bowiem wszystkie ścieżki jego ogródka musiały być przez jego służącego starannie skopane i najlżejsza stopa ludzka musiała zostawić na niej wyraźny ślad.
 Wkrótce Raffles znalazł to, czego szukał. Wskazał Charleyowi palcem na odcisk stóp w grubych butach.
 — Zachowuj się cicho — szepnął do Charleya. Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa czekają nas dzisiejszej nocy odwiedziny. Sądząc po śladach jest ich dwóch.
 — Kim mogą być ci ludzie?
 — Jednym z nich jest niewątpliwie nasz znajomy, wspólnik Geissa.
 — Aha — rzekł Charley. — Chce on odebrać od nas skarb z wulkanicznej wyspy.
 — Oczywiście. Ponieważ jest na tyle głupi że odważył się złożyć mi wizytę, postaramy się zabawić jego kosztem. Wracaj do głównego wejścia i postaraj się zrobić jaknajwięcej hałasu. Ci ludzie pomyślą, że to ja. Udasz się do mego gabinetu i na wszelki wypadek weźmiesz stamtąd rewolwer.
 Charley oddalił się, a Raffles udał się w kierunku śladów. Obydwaj mężczyźni weszli do domu tylnymi drzwiami. Raffles wszedł do mieszkania tym samym wejściem.
 Kierował się wciąż śladami, pozostawionymi przez rabusiów. W ten sposób doszedł do biblioteki. Podniósł kołnierz swego płaszcza i owiązał dokoła twarzy chusteczkę tak, że widać mu było tylko oczy. Zatrzymał się w samym środku pokoju, zapalił kieszonkową latarkę i wyciągnął rewolwer. Na puszystym dywanie widniały obeliski mokrych butów. Ślady te prowadziły aż do alkowy, oddzielonej od pokoju portierami. W alkowie tej było dość miejsca na kilka osób. Po ruchu portiery Raffles poznał, że obydwaj bandyci tam się ukryli i z tej kryjówki obserwowali go swobodnie. Zgasił latarkę, zbliżył się do okna, otworzył je i włożywszy dwa palce do ust gwizdnął przeciągle. Następnie poczekał chwilę i wychyliwszy się przez okno, zawołał głośno jak gdyby mówił do kogoś.“
 — Wszystko w porządku... W całej budzie nie ma nikogo. Będę wyrzucał drobiazgi przez okno.
 Słowa te wypowiedział specjalnie tak wyraźnie, aby ukryci w alkowie mężczyźni mogli je zrozumieć.
 Następnie Raffles wrócił do pokoju i zbliżył się do wielkiej drewnianej szafy. Na szafie stały ciężkie kandelabry ze srebra. Raffles wdrapał się na krzesło, zdjął kandelabry i postawił je na stole.
 — Dobry towar — rzekł głośno — idąc w kierunku okna.
 Zagwizdał po raz wtóry.
 — Hej, Jim! — zawołał. — Uważaj, bo ciężkie.
 Rzucił kandelabry przez okno. Upadły z głuchym trzaskiem na ulicę. Raffles zapalił znowu swą lampę i jak gdyby w obawie, że hałas może sprowadzić na głowę policję, ukrył się pod stołem. Po chwili wyszedł ze swej kryjówki i zbliżywszy się do okna zawołał:
 — Idę teraz do innych pokoi. Jeśli wszystko odbędzie się prawidłowo będziecie mogli przyjść tu obydwaj. Ty i Jack.
 Wyszedł. W westibulu spotkał się twarzą w twarz z Charleyem. Na widok człowieka, robiącego wrażenie bandyty sekretarz drgnął. Uspokoił się dopiero na dźwięk głosu Rafflesa.
 — Wyjdź ostrożnie z domu — rzekł Raffles. — Przywiąż sobie chusteczkę taką samą jaką ja mam na twarzy i stań pod oknem biblioteki. Odegrasz rolę włamywacza.
 Raffles wszedł tymczasem do biblioteki. Po nieznacznym ruchu portiery, zrozumiał, że obydwaj bandyci jeszcze się tam znajdowali.
 — Hej Jim — zawołał przez okno. — W domu są wprawdzie obydwaj panowie, lecz śpią jak zabici, będziemy mogli swobodnie splądrować całą budę. Wejdź na górę. Ty zaś Jack zostań na warcie i uważaj na wszystko.
 Pomógł Charleyowi wdrapać się przez okno. Razem wyszli z pokoju.