40. „Nie mało przebódł miecz lub oszczep krwawy,
Wiele dusz poszło nad brzegi Styksowe:
Wielce zajadły do wojennéj sprawy
Mistrz Kompostelli dał waleczną głowę;
Poległ i drugi wódz — mistrz Kalatrawy,
Co srodze niszczył zastępy Janowe;
I bracia Nuna legli klnąc swym losom
I konający złorzecząc Niebiosom.
41. „Wiele dał ofiar gmin, wielu rycerzy
Szlachetnych rodów poszło w te otchłanie,
Gdzie śród schodzących dusz strach wieczny szerzy
Psa trójgłowego ustawne szczekanie[1]:
W końcu los karę najstraszliwszą mierzy,
Pychę Kastylów łamiąc niezbłaganie,
Wyniosły sztandar kastylski, o biada!
Pod stopy Luzów powalony pada.
42. „Rzeź wciąż się wzmaga — wszędzie śmierć, zagłada,
Wrzaski, szczęk ciosów, — krew się z ciał strumieni;
A tyle ludu padło i wciąż pada,
Że zieleń trawy znikła w krwi czerwieni;
Wszystko stracone; — coraz słabiéj włada
Dłoń mieczem, tracą zapał zwyciężeni,
I król Kastylji w rozpaczy bez miary
Widzi zniszczone wszystkie swe zamiary.
43. „Więc pole bitwy zwycięscy zostawia,
Rad, że choć z życiem ujdzie ocalony;
Za wojskiem zdąża, a strach mu przyprawia
Zamiast stóp skrzydła w ucieczce szalonéj.
W sercu ukrywa żal, jakim nabawia
Utrata wojska, skarbiec rozproszony,
Hańba, zgryzota i ten widok srogi,
Jak wróg zwycięski zabiera łup drogi.
44. „Bluźnią, złorzeczą tłumy nieszczęśliwe
Temu, kto pierwszy na świecie wszczął boje;
Inny obwinia króla serce chciwe,
Serce wyniosłe, żądne na podboje,
Ze pragnąc cudze wydrzéć — on w staszliwe
Męki piekielne pchnął dusz nędznych roje;
Tylu nieszczęsnych żon sieroctwo sprawił
I tyle matek potomstwa pozbawił. —
- ↑ Pies trójgłowy — Cerber — według podań mitologicznych stróż piekieł poskromiony ostatecznie przez Herkulesa.
