20. Ojciec Ocean idzie śród gromady
Cór swych i synów, — sam latami zgięty;
Nerej — z Dorydą śpieszy w jego ślady,
Z którą nimfami zaludnił odmęty:
Protej z morskiemi rozstawszy się stady,
Których pasieniem jest zwykle zajęty,
Płynie, lecz jemu proroctwa nauka
Odkryła, czego Bachus w morzach szuka.
21. Z innych stron śliczna
Neptuna małżonka Córa Celusa i Westy tu zmierza,[1]
Na ustach uśmiech wesoły się błąka,
Przed jéj pięknością morze się uśmierza:
Drogiéj koszulki cieniuchna osłonka
Kryje jéj postać, lecz przez nią uderza
Wdzięk cudnych kształtów przejrzystego ciała,
Które nie całkiem w fałdach skryć umiała.
22. Z nią Amfitryta[1], piękna jak kwiat wiosny,
Śpieszy z Delfinem, z którego namowy
Przyjęła niegdyś szał króla miłosny,
Skłaniając serce k’woli Neptunowéj;
Ich oczom wszyscy oddają hołd głośny,
Przy nich przygasa blask słońca ogniowy:
Jednakim krokiem, splótłszy się ramiony,
Idą jednego męża te dwie żony.
23. I ta, co widząc[2] Atamanta szały
A chcąc ocalić życie swéj dziecinie,
Z synem się w morskie rzuciła kryształy,
Kędy oboje są bóstwami ninie —
Zdąża: po morskich błoniach syn jéj mały
Z ślicznemi konchy igra na głębinie,
A Panopea widząc wdzięk dziecięcia
Goni po piasku, chwyta je w objęcia.
24. I ten,[3] co niegdyś mieszkał w ludzkiém ciele,
Lecz czarodziejską raz spożywszy trawę
Przyoblekł rybie i łuski i skrzele
Aż zmienion w boga przez bóstwo łaskawe,
Idzie — na Cyrcy skarżąc się fortele
I po swéj Scylli szerząc żale łzawe.
Nie kochał Cyrcy — ta zemsty się chwyta:
O! jakże straszna miłość źle użyta.
- ↑ 1,0 1,1 Niektórzy mitologowie nie rozróżniają bogiń Tetys i Amfitryty, uważając je za jedno bóstwo. Według innych — Tetys jest córką Coelusa i Westy; Amfitryta córką Oceanu i Dorydy. Ta ostatnia długo się opierała życzeniom boga mórz, lecz dwa delfiny ścigały uciekającą i przywiodły do Neptuna, który ją dał za towarzyszkę swéj pierwszéj małżonce. Najszczersza przyjaźń połączyła dwie żony mórz monarchy (Lamarre).
- ↑ Ino, druga żona Atamasa, króla Beocyi, matka Learchosa i Melikertesa, chciała zabić Fryksusa i Hellę, dwoje dzieci swego męża z pierwszego małżeństwa z Nefelą, lecz te, ostrzeżone we śnie przez swą matkę, uciekły. Here skarała Atamasa szaleństwem, podczas którego wygnał on Ino, a Learchosa roztrzaskał o skałę; Melikertesa zaś i Ino ścigał aż do urwiska skały Moluris, z któréj oboje rzucili się w morze, lecz ocaleni przez Afrodytę zostali bóstwami morskiemi pod nazwiskami — Leukotea i Palemon.
- ↑ Glaukus, rybak w Beocyi, po zjedzeniu cudownéj trawy zamienił się w rybę i rzucił się w morze, gdzie przez Neptuna w poczet bóstw morskich policzony został. Kochanka Glaukusa, Scylla, przez zazdrosną Cyrcę w potwora zamieniona, również skoczyła w morze ze skały, która jéj imię zachowała.
