20. „Czém dla Europy Hiszpania — tém właśnie
Jest Luzytania dla niéj — jéj koroną;
Tu ląd się kończy, a Febus nim zaśnie
Tonie powoli w oceanu łono.
Nam niebo dało chwałę, co nie zgaśnie,
Hordy pohańcze zgnieść i nie zwalczoną
Wyprzeć je ręką: aż w Afryki ziemie
Żądne odwetu wbiegło nasze plemię.
21. „Jest to ojczyzna moja — kraj mój luby!
O! jeśli niebo zguby mię ustrzeże,
Jeśli spełniwszy zamierzone śluby
Powitam znowu rodzinne wybrzeże,
Umrę szczęśliwy. Kraj mój, pełen chluby,
Od druha czy téż syna Bacha bierze
Imię — od Luza[1], co szedł w Bacha ślady —
I tu najpierwszy założył osady.
22. „Stąd rodem pasterz, co już samém mianem[2]
Wskazywał jako był silny i śmiały,
I przed którego męstwem niezrównaném
Potężne rzymskie legiony pierzchały.
Starcowi, co swe dzieci niezbłaganém
Pożera gardłem — niebiosa kazały
W téj świata stronie wznieść w chwały ozdobie
Świetne królestwo; Czas tak począł sobie:
23. „W Hiszpanii władał król Alfonsem zwany,
Który na Maury wiodąc swe szeregi
Z życiem i mieniem rozdzielał pogany,
Siłą oręża, mądremi wybiegi,
I mknęła sława pomiędzy ziemiany,
Od Gibraltaru po Kaspijskie brzegi,
Pod jego sztandar śpieszyło niemało
Szukać zwycięstwa albo umrzéć z chwałą.
24. „Wiodło ich wiary poczucie gorące
Więcéj niż żądza rozgłosu i sławy,
Z różnych stron biegły rycerzy tysiące,
Rzucając drogi kraj, własne dzierżawy.
Lecz gdy ich czyny wzniosłém męstwem tchnące,
Gdy się wsławiły ich rycerskie sprawy,
Król je ocenił — sam sławą okryty —
I godne zasług zgotował zaszczyty.
Strona:PL Luís de Camões - Luzyady.djvu/79
Ta strona została skorygowana.
