— Było ono własnością hr. Cagliostro. Dla ludzi, którzy spoglądają weń ze ślepą wiarą, czas zatrzymuje swój bieg. Na ramce lusterka wyryta jest data, r. 1783 a pod nią znajdują się słowa czterech zagadek. Tych słynnych zagadek Cagliostra, które słyszał z ust Marji-Antoniny a które przez całe życie pragnął rozwiązać, legenda bowiem twierdzi że ten komu się to uda, będzie panem wszechświata.
— Czy można usłyszeć te zagadki — spytał ktoś z obecnych.
— Oczywiście. Słyszeć nie znaczy bynajmniej rozumieć. Sam wielki Cagliostro nie zdołał czy nie zdążył tego uczynić. Powiem je panom tak jak są tu napisane t. j. w skróceniu:
In robore fortuna.
Kafle królów Czeskich.
Bogactwo królów Francji.
Siedmioramienny świecznik[1].
Później rozmawiała z każdym z nas i czyniła zdumiewające przepowiednie. Wszystko to jednak było zaledwie wstępem, do znacznie poważniejszej sceny, cesarzowa bowiem, która nie chciała postawić żadnego osobistego pytania, zdecydowała się zagadnąć jasnowidzącą w sprawach publicznej wagi.
- ↑ Pierwszą z tych zagadek rozwiązała młoda dziewczyna (patrz tegoż autora „Dorota — tancerka“). Dwie następne Arsen Lupin („Wyspa umarłych“ i „Wydrążona igła“ tegoż autora). Ostatnia stanowi treść powieści niniejszej.
