Strona:PL M. Reichenbach - Na granicy.pdf/25

— 19 —

drzwi sali otwarły się z trzaskiem. Kamilla krzyknąwszy przeraźliwie, padła na fotel zemdlona, a do pokoju wpadła Alinka, wołając:
 — Znowu się pokazało! Wszyscy widzieli!
 W tej chwili spostrzegła zemdloną siostrę i umilkła.
 Pochylona, z czułością cuciła Kamillę całusami, a spoglądając na wpół z gniewem na wpół z tryumfem na gościa, mruknęła:
 — Tak to zawsze tchórzom bywa. Podaj mi pan szklankę wody ze stołu.
 Henryk z pośpiechem wypełnił rozkaz praktycznej dziewczyny.
 — Może to nie omdlenie, lecz początek jakiej ciężkiej choroby, panno Alino? — spytał zaniepokojony.
 — O, bynajmniej! Kamilla lęka się byle czego, to cała jej choroba — odparła. — Zadzwoń pan, proszę, raz dwa a dobrze, bo tak się dzwoni na pokojową.
 Wszystkie te rozkazy wydawała tonem głównodowodzącego, a Henryk spełniał je prawdziwie po żołniersku, Kamilla powoli przychodziła do zmysłów.
 — Teraz już może pan odejść — szepnęła Alinka żywo. — Przykroby jej było widzieć pana w tej chwili.
 I znowu musiał biedny gość usłuchać mądrej rady. Wyniósł się na palcach z pokoju. W sieni spotkał gospodarza domu.
 — Niepotrzebnie się pozbawiłem pańskiego towarzystwa, nie było po co odchodzić.
 — Ale żona pańska ogromnie się przestraszyła tym, jak się zdaje, fałszywym alarmem.
 Werthart zmarszczył brwi i niecierpliwie szarpnął wąsa.
 — Ach te kobiety! Pozwól pan, zajrzę tylko co się tam dzieje.