Strona:PL M. Reichenbach - Na granicy.pdf/28

— 22 —

 Teraz jednak przypuszczał, że może jest coś w tem prawdy, i postanowił raz jeszcze zapytać Wertharta o tajemniczą przygodę.
 Nagle rozmyślania jego przerwał chrapliwy i lekko drżący głos tuż obok niego:
 — Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.
 Henryk odwrócił się i spostrzegł żółtą pomarszczoną twarz starej kobiety z miejska ubranej.
 Stara posunęła za nim.
 — Chodnik, tak, tak, chodnik — mówiła. — Że też wielmożny pan zaraz pierwszego wieczora musiałeś się nastraszyć.
 Henryk zrozumiał, że to o duchach mowa, a zatem nie są one wymysłem panny Aliny. Stanął i raz jeszcze spojrzał na chodnik.
 — Tak, tam się pokazało — szepnęła stara, tajemniczo żegnając się.
 — Jak też możecie takim bredniom wierzyć! — zagadnął ją porucznik. — Ktoś zapewne robi sobie żarty, albo też cała ta historya jest tylko bajką.
 — Niechaj panu tego Bóg nie pamięta! nie wiesz tego, co my wiemy! — mruknęła.
 Henryk zaśmiał się.
 — Ba! zkądżebym wiedział, pojmuję, że tak dziwaczny budynek musi dać powód do najnieprawdopodobniejszych i straszliwych bajek.
 — O, wszystko to prawda. Ja sama z nieboszczykiem panem znaleźliśmy tam szkielet i zagrzebali go tu pod chodnikiem, w rogu, po prawej stronie.
 — Szkielet, jaki szkielet?
 — Tak, otóż to właśnie, jaki szkielet! moj młody panie. Byli to mężczyzna i kobieta, tak przynajmniej mówił doktor, który znajdował się tu wtedy. Znaleźliśmy ich zamurowanych w zamku, tam gdzie teraz