Strona:PL M. Reichenbach - Na granicy.pdf/37

— 31 —

 W tem zerwał się nagle, krew uderzyła mu do głowy, zapierając dech w piersiach. Cóż się stało? Nic, drobnostka: Kamilla weszła do pokoju, a zachodzące słońce oblało uroczą jej postać złotym blaskiem.
 — Gdzieżeśmy stanęli? — zagadnęła.
 Z lekkiem westchnieniem ujął książkę i usiadł napowrót.
 W tej chwili drzwi się otworzyły i Alinka stanęła na progu.
 — Czy już czytacie?
 — Przychodzisz w samą porę, pan miał właśnie zacząć.
 — Czyż to warto, za dziesięć minut ściemni się zupełnie... Ach!
 Wykrzyknik ten wydarł się jednocześnie z ust Alinki i Henryka, który z pośpiechem usuwał nogi pod krzesło, Alinka zaś uchwyciła się całą siłą stołu, aby nie upaść.
 — Jak można tak wysuwać nogi, żeby się ludzie przewracali — zawołała.
 Henryk usprawiedliwiał się, w końcu wszyscy śmiali się z zabawnej przygody.
 Zmrok zapadał.
 Alinka opowiadała jakąś przygodę w właściwy sobie sposób; Kamilla spoglądała na ogród, gość podziwiał jej profil rysujący się na jasnem tle szyby. Nagle wzdrygnęła się; w tej samej chwili Alinka umilkła i wśród ciszy usłyszano wyraźnie dochodzący z ogrodu głos puszczyka.
 — Znowu te szkaradne stworzenia — zawołała Alinka. — Zkąd one się ciągle biorą, kiedy już Artur tyle ich wystrzelał. Nie cierpię ich za te krzyki, które Kamillę tak straszą.
 — Może na nie zapolować? — zapytał Henryk z pośpiechem — czy tylko panie nie przestraszą się strzału?