Strona:PL M. Reichenbach - Na granicy.pdf/40

— 34 —

 — A to dla czego?
 — Nie słyszałem jeszcze w mojem życiu takiego wiatru jak tutaj, a potem co za kominy w tym domu wielkie, że i niejedna izba w nich by się zmieściła, a muzyka w nich jak w piekle. Ja, co przecież mam jakieś wykształcenie, wiem, że to wiatr tak huczy i wyje, ale prości ludzie biorą, to za strachy. Oj, wiele tu, wiele rzeczy nie tak jakby być powinno. Ten kryty chodnik, ten stary spichlerz.
 — Wiem już, wiem; to wszystko nie ma sensu.
 — Z przeproszeniem pana porucznika, ja sam widziałem coś, chociaż nie wiem, co to było.
 — Głupiś!
 — Podług rozkazu, panie poruczniku, ale widziałem, białe, długie, przemykało się między słupami chodnika i zniknęło, jak gdyby zapadło się w ziemię. O! w tym domu niejedno nie tak, jak być powinno. Naprzykład pani radczyni.
 — Oszalałeś! Chłopak wzruszył ramionami.
 — Wiem o czem ludzie mówią; ludzie którzy już długie lata w tym domu służą, wiedzą dobrze...
 Henryk rozśmiał się z przymusem, ale zamiast nakazać chłopcu milczenie, jak to powinien był zrobić, zapytał się:
 — I cóż takiego opowiadają ci ludzie?
 — Mówią, ale to musi już pan porucznik wiedzieć, że pani radczyni była ubogą panienką, jakkol-