Strona:PL M. Reichenbach - Na granicy.pdf/65

— 59 —

 — Cóż więcej, cóż więcej?
 — Więcej? Chi, chi, a cóż panicz chce jeszcze więcej? Prawda, przedwczoraj ten piękny chłopiec wyleciał w nocy do ogrodu, i kręcił się po krytym chodniku, jakby czegoś szukał, może ducha spotkać się spodziewał. Chi, chi; jego własny służący to widział i Reginie powiedział w sekrecie.
 — Przedwczoraj? Więc to był on; wdarł się nawet na górę; przez długi czas stał przy żelaznych drzwiach, jakby się dziwił, że zamknięte. Do pioruna! Gdybym był wiedział, że to on!
 — Widzieliście go zatem paniczu?
 — W nocy poznać nie mogłem.
 — Ach, ach, taka święta, niewinna — drwiąco szepnęła stara.
 — Milcz! Znieść nie mogę tonu, z jakim to mówisz. My się mylimy, mylimy się z pewnością...
 I znowu zapadł w głęboką zadumę, kiedy niekiedy wzdychając ciężko.
 — Ach, czemuż właśnie teraz rozbolała mnie ta noga przeklęta! Nie potrafię wdrapać się po filarze jak dawniej; poszedłbym do Kamilli, powiedziałaby mi prawdę. O ta noga!
 Małgorzata tymczasem przyrządziła wygodne posłanie dla swego gościa.
 — Ot, lepiej, byście się położyli paniczu — rzekła — ludzie się już zaczynają ruszać, zajrzałby kto