Strona:PL M. Reichenbach - Na granicy.pdf/85

— 79 —

muszę się zgodzić z panem i przyznać, że kobiety są do niczego w chwilach niebezpieczeństwa.
 — Ale mi pani powiesz przecie, coś tam robiła po nocy?
 — Łatwo się domyśleć. Prosiłam pana, żebyś zechciał kilka godzin z duchami przepędzić, a pan tylko wyśmiewałeś się ze mnie; musiałam więc sama...
 — Cicho, Alinko, nie mów tak dużo — przerwał Werthart, zbliżając się do łóżka — lekka to wprawdzie rana, ale prawdopodobnie dostaniesz gorączki, trzeba więc uważać na siebie i leżeć spokojnie.
 — A cóż się stało z tam tym? — spytał Henryk.
 — Nogę ma zwichniętą, a prócz tego mocnej dostał gorączki; zanosi się widocznie na ciężką jakąś chorobę. Powiedz mi pan, poruczniku, coście wy tam za rozprawę mieli? On się nie chce przyznać do niczego.
 — Albo ja wiem; napadł mnie z tyłu i powalił na ziemię.
 — No dobrze, ale po coś pan tam chodził?
 Henryk zaciął się.
 — Ten chodnik tak mnie zaciekawił... te filary i zagłębienia w murze takie tajemnicze... A głównie duchy i strachy.
 Tu im przerwała Kamilla.
 — Arturze proszę cię, pójdź ze mną do Bronisława. Obawiam się... jakieś go szaleństwo napada