opuszczeniu kołysek natychmiastowa i śmiertelna walka, w której Huber pierwszy zwrócił uwagę na dziwny dość szczegół. Za każdym razem, gdy, posuwając lewą nogę przed prawą, dwie dziewice w omszonych pancerzach stają w pozycyi takiej, że, wyjmując żądło, mogłyby wzajemnie się przebić — zachodzi to samo, co w walkach, opiewanych w Iljadzie: nagle bóg lub bogini, będący może bogami rasy, stają, zdałoby się, pomiędzy walczącemi — a obie bojowniczki, zdjęte lękiem, rozdzielają się, i uciekają od siebie, rozszalałe. Wkrótce znów się łączą, i znów uciekają od siebie, jeśli podwójny cios zagraża po raz wtóry przyszłości narodu. To samo powtarza się dopóty, dopóki jednej z walczących nie uda się zaskoczyć podstępem nieprzezornej lub niezręcznej współzawodniczki i zabić ją bez narażenia się na niebezpieczeństwo; prawo gatunku bowiem wymaga poświęcenia tylko jednej rywalki.
Gdy młoda władczyni zniszczyła w ten sposób kołyski lub zabiła swoją współzawodniczkę, uznaną zostaje przez cały lud. Do zupełnego objęcia steru rządu i zasłużenia na takie same hołdy, jakie składano jej matce, brak jej tylko dokonania „aktu
