rego dyamentowe promienie prześlizgują się przez jedyny otwór, w najcieplejszym zakątku ula, śpi i budzi się przyszłość. Jest to królewski „kojec“, przeznaczony wyłącznie dla królowej i jej pomocnic: około 10 tysięcy komórek, w których spoczywają jaja, 15 lub 16 tysięcy pokojów, zajmowanych przez gąsienice, 40 tysięcy domków, zaludnionych przez białe poczwarki, które pielęgnuje tysiące t. zw. „mamek“[1]. Wreszcie w samem sercu tego labiryntu stojąca główna świątynia składa się z trzech, czterech, sześciu lub dwunastu zamkniętych pałaców, stosunkowo nader obszernych, zajętych przez dorosłe księżniczki, które oczekują swojej godziny, spowite w rodzaj całunu nieruchome i blade, bo wychowane wśród wiecznego mroku.
I tak, w dniu przepisanym przez „ducha ula“, część ludności, z góry określona ustępuje miejsca — ulegając stałym i niezwruszonym prawom — swoim nieistniejącym jeszcze następczyniom. W opustoszałym ulu zostają tylko samcy, z grona których zostanie wy-
- ↑ Cyfry, podane tutaj, są najzupełniej ścisłe i dotyczą bogatego ula w pełni rozkwitu.
