gardą mówi o niejakiej Kornificyi „podstarzałej, która kilku już mężów miała.“
Charakterystycznym nadto rysem rzymskiego pożycia małżeńskiego jest, że kobieta jest prawnie zobowiązana opłakiwać męża (elugere virum) i odmawiać sobie podczas żałoby pewnych przyjemności i rozrywek, podczas gdy mężczyzna od obowiązków tych zupełnie jest uwolniony.
Prawnicy rzymscy określają małżeństwo jako zupełny i nierozwiązalny związek między mężczyzną a kobietą. Temu jednak określeniu odpowiadają małżeństwa rzymskie tylko w dawnych czasach rzeczypospolitej; w czasach późniejszych, a zwłaszcza w okresie cesarstwa, rozwody są na porządku dziennym. Wobec tej strasznej broni w ręku wiarołomnych mężów, kobiety rzymskie były bezbronne. Plautus[1] przytacza charakterystyczną rozmowę córki zamężnej, żalącej się przed swym ojcem na niewierność męża: — „Czyż ci tylekroć nie powtarzałem (mówi ojciec), byś nie śledziła kroków swego męża?“ — „Tak, ale cóż kiedy nałożni-
- ↑ Menaechmi 789 sqq.
