26
Dosyć mamy, żeśmy się okazali w mowie,
Dobrze ci i też owi mówili posłowie.
Litwin nierad uniej, Prus exekucyej[1],
Ale naszym Polakom pilniej defensyej,
Moskwa za uchem trąbi, a Szwed w bęben tłucze,
Radby nam wziął od zamków (snadź) inflanckich klucze.
Tatar od nas chce dani, sukna i kożuchów,
Nie dadząli, strzeżysz się jak innych złych duchów.
Wołoszyn tego pilen, jakoby nas zdradził,
A Niżowy zaś Kozak radby z Turki zwadził.
Czemuż tedy tak słabo o sobie radzicie?
Jako na was powstają ze wszech stron, widzicie.
Zaburzone niebiosa, walki, głody, mory,
Zarostą wam po chwili wykopane bory.
Czemu nie pamiętacie na swe zeszłe przodki,
Nie chciejcie być od bitnych swych dziadów wyrodki:
Którzy wam zostawili tę koronę w cale,
I was ubogacili przestając na male.
Często z Moskwy, z Tatarów padały kołpaki,
Odchodzili bachmatów, sajdaków, z jarczaki[2].
Postępujcież tą drogą, którą od nich macie,
Pójdzie w zad nieprzyjaciel, sami to uznacie.
Kiedy u was obaczy rząd i dobrą sprawę,
Pójdzie indziej Przekopski[3] zarabiać na strawę.
Moskwicin będzie tańszy[4], i to, co wziął, wróci[5],
Gdy mu około zamków kulą kto zakłuci.
Czytajcie jedno dzieje stare swoich przodków,
Jakie rady miewali niełupiący kmiotków.
Choć my je dziś zowiemy głupimi prostaki,
Gdyby też z martwych wstali, zwaliby nas żaki.
Bo się tylko stroimy, wczasów używamy,
A nieprzyjacielowi brać przed sobą damy,
Tylko się po nowinach postronnych pytając,
A o swe własne szkody mało prawie dbając.
