Strona:PL Maria Jadwiga Reutt - Królewna.djvu/065

 — A ja chcę wiedzieć — mówiła Bronka — co to będzie jutro?
 — Wtorek — zawołał doktór — a co więcej, to nie powiem.
 Weszła panna Wanda, doktór został na herbacie, grał z Bronką w warcaby i siedział cały wieczór, a wychodząc, powtórzył:
 — Jutro wtorek, godzina jedenasta, stawiam się z niespodzianką.
 — A jak nie będzie słońca? — wołała Bronka.
 — Będzie, będzie — odrzekł, wychodząc — zamówiłem już słońce i mróz u aniołków, obiecali, że jutro sypać nam śniegiem nie będą.
 Odszedł, a Bronka weselsza niż zazwyczaj poszła spać.
 Nazajutrz rzeczywiście była pogoda. Słońce jasno świeciło, mróz ściął śnieg i sanna była wyśmienita. Uwijały się też sanki po ulicach Warszawy, wesoło pobrzękując dzwoneczkami.
 Bronka od rana czekała zapowiedzianej niespodzianki. Uderzyła wesoło w dłonie, słysząc na schodach znane kroki.
 — Niespodzianka, gdzie niespodzianka?! — wołała, wybiegając na powitanie Tadeusza.
 — Stoi przed bramą i czeka — odrzekł doktór, witając się z panną Wandą. — Niech się Bronka prędziutko ubiera, jedziemy saniami w Aleje.
 Dziewczynka skoczyła z radości, spacer w saniach należał do jej przyjemności.
 — A czy ciocia pozwoli? — spytała, zwracając się do panny Wandy, i naraz posmutniała, coś so-