Strona:PL Maria Jadwiga Reutt - Królewna.djvu/066

bie przypomniała. — Nie, ja nie mogę jechać — rzekła cichutko.
 — Nietylko, że możesz, ale i musisz — odpowiedziała panna Wanda. — Doktór zaleca ci spacer, jako rzecz konieczną dla twego zdrowia. Chodź się ubrać.
 — Ale kiedy, ciociu — szepnęła dziewczynka — ja nie mogę... doprawdy... sama wiesz...
 Panna Wanda w odpowiedzi dostała z szafy futerko, czapeczkę i kołnierz.
 Wszystko było świeże, starannie i z ładnego materjału zrobione.
 Wzruszyła się tym widokiem Bronka.
 — Ciociu — szepnęła — jaka ty jesteś dobra, myślałam, że nie mam w co się ubrać.
 — Moja dziecina nie miała rozumku — odrzekła z uśmiechem ciocia — kiedy tak myśleć mogła. Byłaś chora i dlatego dałam ci zrobić ciepłe ubranie bez twej wiedzy.
 Kępa wołał o pośpiech.
 Pierwszy ten wyjazd z domu dobrze zrobił dziewczynce. Zaróżowił jej bladziutką buzię, rozweselił oczęta.
 Jeżdżono odtąd codziennie. Przeważnie spacery odbywały się we trójkę, czasami jednak obowiązki zatrzymywały doktora, wtedy Bronka jechała z panną Wandą. Czasem też panna Wanda miała lekcje i Bronka jechała tylko z doktorem.
 Kępa cieszył się pomyślnym zwrotem, jaki zaszedł w zdrowiu dziewczynki: wyglądała znacznie