Strona:PL Maria Jadwiga Reutt - Królewna.djvu/067

lepiej, była weselsza, ruchliwsza, zdawało się, że niedługo powrócą jej dawne siły i wesołość.
 Pewnego dnia lekcje zatrzymały pannę Wandę w domu, i Bronka sama z doktorem pojechała na spacer.
 Szybko mknęły sanki po alejach łazienkowskich, dziewczynka wesoło rozmawiała z doktorem, gdy wtem na zbiegu dwóch ulic sanie skrzyżowały się z otwartym powozem.
 Siedziała w nim pani z dwiema dziewczynkami.
 — Jania! — zawołała Bronka, podnosząc się z siedzenia. — Jania! Zosia!
 Ale tamte nie słyszały i nie poznały przyjaciółki. Powóz pojechał w przeciwną stronę. Trwało to jedną sekundę zaledwie, i Kępa nie dojrzał nic, nie posłyszał nawet okrzyku dziewczynki. Patrzył właśnie w inną stronę.
 — Ja chcę wrócić do domu — rzekła Bronka, zwracając ku niemu twarzyczkę.
 Przeląkł się jej wyrazu.
 — Co ci jest, Broneczko? — zapytał z niepokojem w głosie. — Dlaczego chcesz wracać? Czas mamy śliczny.
 — Ja chcę wrócić do domu — powtórzyła dziewczynka i nagle rozpłakała się w głos.
 Kępa kazał zawracać, niespokojny i przerażony.
 Próbował zażartować.
 — Kapryśną jest moja królewna... — zaczął, ale przerwała mu.