Strona:PL Maria Jadwiga Reutt - Królewna.djvu/094

mnie. Ale to najgorsze — kończyła swą opowieść Bronka — że buciki nowe zupełnie zniszczyłam, ciociu — dodała cichutko.
 — Musimy kupić inne, — rzekła spokojnie panna Wanda — a mam nadzieję, że będziesz uważniejsza i po raz drugi do błota nie wejdziesz.
 Sprawa z bucikami na tem się skończyła.
 Bronka nie opowiedziała jednak wszystkiego, nie wspomniała ani słowa o tem, co powiedziała pani Karolowa, a ofiarowanych sobie przez kuzynki bucików nie przywiozła. Zostały one w pałacu państwa Karolostwa, wsunięte za szafę.
 Do Lwowa przyjechały wieczorem.
 — Gdzie, na jakiej ulicy jest nasze mieszkanie? — pytała Bronka, jadąc w dorożce i rozglądając się dookoła po jasno oświetlonych ulicach.
 — Mieszkamy daleko, przy ulicy hetmana Tarnowskiego — powiedziała ciocia.
 Dziewczynka uśmiechnęła się z zadowoleniem.
 — To dobrze — rzekła — tak ładnie nazywa się ta ulica.
 W miarę jednak jak jechały, zadowolenie zmniejszało się.
 — Czemu my tak długo jedziemy? — pytała. — Czy to aż na samym końcu Lwowa jest nasze mieszkanie? Tu już nieładnie, pusto i ciemno.
 Po schodach weszły do małego mieszkania. Jasno było, na stole paliła się lampa, i pokój wydał się Bronce miłym i wesołym.
 Pod oknem stał kosz z kwitnącemi kwiatami, na na ścianach wisiały znane jej z dawnego mieszka-