Strona:PL Maria Jadwiga Reutt - Królewna.djvu/115

 Korzystając z chwilowej ciszy, Nusia zaczęła rozwiązywać zadanie.
 Koleżanki jednak nie dały za wygraną i jeszcze głośniej zaczęły wołać:
 — Telegraficzny słup!
 Nauczycielka spokojnie dała znak Nusi, by przestała, i zwracając się do uczennic, wywołała dwie: Jankę Zdrawską i Genię Trzcińską, obie znane z tego, że do wszystkich figli pierwsze były, i kazała im stać przy sobie, tuż koło katedry.
 Klasa uciszyła się tym razem, i Nusia wkońcu zrobiła zadanie.
 Końca waśni jednak nie było. Podzielono się na dwa obozy: przyjaciółek Krzysi i stronnictwa Nusi.
 Nazajutrz Bronka, wchodząc do szkoły, nie spotkała swej towarzyszki, zdziwiło ją to, bo Krzysia nie spóźniała się nigdy. Cóżby się dziś stało?
 Zdjęła płaszczyk i kapelusik i chwilkę czekała na korytarzu, Krzysi nie było. Dzwonek wołał, weszła więc smutna do klasy.
 — Torska, cóżeś dziś taka milcząca? — zapytała na przerwie któraś z koleżanek.
 — Niani niema, więc warszawska panienka — pośpieszyła z odpowiedzią Nusia — nie wie, jak ma chodzić i odpowiadać.
 Bronka zaczerwieniła się, a inne uczennice wybuchnęły śmiechem.
 — Już ja ci powiem, czemu Krzyśki dziś niema — mówiła Nusia. — Pewno soli ogórki, lub groch