Strona:PL Maria Jadwiga Reutt - Królewna.djvu/117

 — Do szkoły — rzekła krótko Bronka — nie chcę tu się uczyć. — I poszła szybko naprzód.
 Panna Wanda nie odezwała się jednem słowem. Milcząc wróciły do domu.
 Gdy się Bronka rozebrała i schowała swój płaszczyk i kapelusik, ciocia weszła do jej pokoju.
 — Powiedziałaś — rzekła, siadając na małej, stojącej w rogu kanapce — iż nie wrócisz do szkoły, ale nie podałaś mi powodu, dlaczego to chcesz uczynić. Proszę cię więc, powiedz mi go.
 Bronka zaczerwieniła się i spuściła oczy.
 — Bo — szepnęła po chwili — pani dyrektorka zrobiła mi przykrość.
 — Tobie przykrość pani dyrektorka zrobiła? Nie mogę w to uwierzyć. Musiałaś być niegrzeczna, Bronko, i spotkała cię zasłużona nagana.
 — Byłam grzeczna, ciociu — mówiła mieszając się Bronka — i pani dyrektorka nie powiedziała mi dziś nic, ale dlaczego ona to zrobiła?
 — Co zrobiła? — pytała panna Wanda.
 — Że mnie posadziła obok Krzysi, że ja zawsze z Krzysią chodzę — szepnęła Bronka.
 — A cóż Krzysia zawiniła? — pytała ciocia. — Przecie jeszcze dziś rano mówiłaś, że ją kochasz bardzo.
 Bronka mieszała się coraz bardziej.
 — Bo wtedy jeszcze nie wiedziałam — szepnęła — że jest córką ogrodniczki.
 Panna Wanda drgnęła. Wiedziała o nieszczęsnej pysze dziewczynki, zwalczała ją oddawna, uważając ją za największą wadę Bronki, głównie