Strona:PL Maria Jadwiga Reutt - Królewna.djvu/133

 — Tam przecie byłoby trudniej — zawołała Krzysia. — Miałabyś i matematyki więcej i przyrodę, no i łacinę.
 — Tego się nie obawiałam, a w wydziałowej nie chciałam być i dlatego nie uczyłam się wcale. Namyśliłam się jednak, i ot jesteśmy znowu razem.
 — I doskonale, a jak ty urosłaś, Bronko, taka jesteś wysoka!
 — Jak telegraficzny słup — przerwała tamta.
 Roześmiały się obie.
 — Wcale nie jak słup, lecz jak topolka, taka wysoka i smukła. Moja śliczna Bronka! — I Krzysia w zachwycie zapomniała o tem, że jest na korytarzu w seminarjum, zarzuciła ręce na szyję Bronki i dalejże ją całować.
 — Dawne znajome spotkały się zapewne?... — zapytała przechodząc obok nauczycielka.
 Obie dziewczynki zaczerwieniły się.
 — Tak — odpowiedziała Bronka — byłyśmy razem w ludowych i od tej pory nie widziałyśmy się ze sobą.
 — Pewno macie sobie dużo do opowiadania — rzekła nauczycielka, patrząc przyjaźnie na obie — nie przeszkadzam, ale uważajcie na dzwonek.
 I kiwnąwszy im uprzejmie głową, poszła dalej, dziewczynki zaś, wziąwszy się wpół, rozmawiały ze sobą.
 Krzysia już miała ustalone zamiary co do swej przyszłości.