Strona:PL Maria Jadwiga Reutt - Królewna.djvu/146

 Bronka w odpowiedzi ucałowała Maleńką, ale się nie zgodziła. Milczała wciąż. Aż pewnego dnia wpadła do pani Tylickiej.
 — Już jestem po egzaminie! — zawołała. — Celująco z góry na dół.
 Pani Tylicka ściskała ją uradowana.
 — Ciotka wie? — pytała.
 — Naturalnie! Wpadłam do niej, zaniosłam radosną wieść i oto tu jestem.
 — Poczciwie to z twej strony...
 — Nie wiem, czy tak bardzo poczciwie, bo muszę przyznać, że przygnał mnie tu interes — rozśmiała się Bronka.
 — Ciebie, interes?
 — Tak, tak, mnie, droga pani. Przyszłam prosić o dobrą opinję i polecenie — a widząc zdumienie w oczach pani Tylickiej, dodała: Zapisałam się w biurze pracy nauczycielskiej i mam ofiarowaną posadę, chodzi o pani polecenie.
 — Bronko, jak mogłaś tak się sama rozrządzać! — zawołała pani Tylicka.
 Bronka swawolnym ruchem zrzuciła kapelusz, przysunęła niski taburecik i usiadła u nóg pani Tylickiej.
 — Wiele może, kto musi, moja droga pani — mówiła. — Wiem, o co pani chodzi: o to, że się rozrządziłam bez pytania ciotki. Zgóry wiedziałam, że się nie zgodzi, będzie się irytować, gniewać, odchoruje ten mój projekt. A jakże inaczej postąpić mogłam? Do sanatorjum jechać mi nie