Strona:PL Maria Jadwiga Reutt - Królewna.djvu/197

 Ale Kępa pokręcił głową.
 — Nie, szanowna pani — rzekł — lepiej, że się tak stało, jak jest, nudziarz zanudziłby naszą królewnę.
 Bronka położyła mu rękę na ustach.
 — Brzydki, brzydki doktór — mówiła.
 — Oj to, to prawda święta — odparł, śmiejąc się — że mi Bóg poskąpił urody.
 — Starożytni Grecy twierdzili, że bogowie w swojej sprawiedliwości jednych ludzi obdarzali — urodą, innym zato wzamian dawali mądrość i dobroć — śmiała się Bronka — nie możesz więc, doktorku, narzekać na swój los.
 — Ha, trzeba się zgodzić z wolą nieba — westchnął Tadeusz — skoro mnie królewna aż mędrcem robi. Coby to jednak szkodziło, gdybym troszkę miał urody.
 — Ktoś inny może byłby poszkodowany, więc niech nie będzie narzekań, jeszcze tak bardzo brzydcy nie jesteśmy, a ja o fizycznej urodzie nie myślałam, tylko to zaznaczam, że brzydko nie chcieć mieszkać tam, gdzie ja jestem.
 Kępa wzniósł oczy do nieba i znowu westchnął.
 — Bałem się właśnie twej obecności, Bronko — rzekł wkońcu.
 — Czy jestem tak straszna? — żartowała.
 — Bałem się, że obcując z tobą ciągle, stracę tę odrobinę powagi, którą mam w twych oczach, i stanę się najpoddańszym z twych poddanych.
 Bronka spojrzała na mówiącego i wybuchnęła serdecznym, srebrzystym śmiechem.