Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 10 277.jpg

Na żywe trzciny, jakby pod posową
Dymów, biegł człowiek z żagwicą nad głową.

Bieży, przystaje, potyka się, skacze,
Pędzi, snop iskier za sobą rozpryska.
Więc kiedy ja to znienacka obaczę,
Jak ryś uderzę, gdy z sosny się ciska:
— «Podpalacz! Łapaj! Trzymaj podpalacze!» —
Jeszczem nie skończył, kiedy gdzieś z urwiska
Góry strzał huknął... I wnet nu to hasło
Człek, skry, ognista żagiew — wszystko zgasło.

Przybiegam, szukam, jest! Murzyn. Był goły,
Krwawiące świeże pręgi miał po grzbiecie,
Łeb rozwalony by dynia, napoły,
A jako brukwa^[1], gdy baba ją wgniecie
W pulchną rędzinę — zaryty w popioły.
Więcem się zdumiał: — «Hej, świecie ty, świecie!»...
Bo strzał tak srogi i tak nadzwyczajny
Mógł dać człek jeden tylko: Pietr Zagajny.

Ten, w kłusownictwie ćwicząc się od dziecka,
Własny modelusz^[2] miał na swe naboje.
— «Szczędzić proch, chamska — mawiał — nie szlachecka!»...
A kul i loftek^[3] też sypał we troje.
Znała go z tego cała Myszyniecka^[4].
Padł zwierz? Nie było sporu. Brał jak swoje.
— «Znaczy!» — mówiono. I prawda. Wypalił?
Nie to, że zabił: na poły rozwalił.

1. Brukwa — jarzyna, rodzaj kapusty polnej o korzeniu grubym, nabrzmiałym; z tego korzenia przyrządza się potrawę, pośledniejszą od kalarepy. Ziarna tej rośliny zasadza się, jak tu w tekście wspomniano.
2. Modelusz — forma.
3. Loftka — gruby śrut.
4. Myszyniecka — puszcza; por. str. 47, 2.