Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 3 275.jpg

Tu następują w. 21—25, a potem:

,I z czarnej naszej chaty

Wynosim wszystkie blaski

Na rąbki^[1] jej opaski,

Na smużki^[2] jasnej szaty,

I sypiem przed nią^[3] kwiaty...‘ LD, Pdr.

,Bo ona jest natchnieniem

I w nieszczęść państwie mocą,

Przez nią my ponad nocą

I ponad grobu cieniem,

W górę się duchem żeniem...

Bo na to się rodzili

Ojcowie i my, syny,

By dożyć tej godziny

I tej przebłogiej chwili,

Gdy nas ten wid zasili.

A cała siła ducha

Z niej idzie, ku niej pała,

Płomieniem rwie się z ciała

I ogniem czynów bucha

I trawi więź łańcucha‘ LD.

Str. 56.

VII. IX. NA ROZSTAJU.

LD, 57; D, 88.

Str.	56	w. 3	,cicha‘ D; ,teraz‘ LD.
»	—	» 7	,i‘ D; ,a‘ LD.
»	—	» 9	,nie ku temu tchnie‘ D; ,tchnie ku temu nie‘ LD.
»	—	» 23	,wyjadła‘ D; ,wyjada‘ LD.
»	—	» 24	,z swych siewów ni‘ D; ,z posiewów swych‘ LD.

1. ,rąbek‘ Pdr.
2. ,smużek‘ Pdr.
3. ,serca‘ Pdr.