Ta strona została uwierzytelniona.
Nie widzisz, jak we łzach stoi lilia blada;
Nie widzisz, jak gwiazda zabłąkana spada;
Nie słyszysz szelestu drżącego oddechu,
I nie znasz pragnienia, ni walki, ni grzechu.
∗
∗ ∗ |
Ty królewskie czoło podnosisz w błękity,
Nad świat ten złamany, skłócony rozbity,
I nie wiesz, ciskając promieni swych słupem,
Że jesteś gromnicą, zatloną nad trupem.
∗
∗ ∗ |
Więc nie miej urazy do mnie, słonko moje,
Że ja w blaskach twoich zachmurzona stoję;
Nie patrz na mnie z dziwem oczyma złotemi...
Ty chodzisz po niebie, ja — po smutnej ziemi!
