Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye serya druga 021.jpg

O życie! twoje kipiące puhary
 Śmierć mają na dnie!
Nieszczęsny, komu pragnienie z twej czary
 Gasić przypadnie.
A jednak — oto ja wyciągam dłonie
 Do ciebie! — oto
Duch się mój trawi pragnieniem, i płonie
 Wieczną tęsknotą!
I w łez jasności, jak w srebrnej kaskadzie,
 Skąpana stoję...
A noc miesięczna na głowę mi kładzie
 Odblaski swoje.
I pić mi daje z perłowej swej czary
 Napój marzenia...
I zmienia mgliste, wilgotne opary
 W srebrne widzenia.
Jakiś świat cichy, promienny i biały,
 Wstaje — zaklęty...
Płomień tężeje w przezrocze kryształy,
 A łzy — w dyamenty.
Obłok tęsknoty, w puch lekki rozbity.
 Przewiał nad głową,
Jak pąk róż białych, rzuconych w błękity
 Z rosą perłową...
Skrzydła swe szerzej i wyżej rozwinął,
 Wzbił się do góry...