Ta strona została uwierzytelniona.
I miłość, i nienawiść, ster życia przewodni,
Zdmuchnięte z mojej duszy, jak płomień z pochodni.
∗
∗ ∗ |
Gdzież jestem? — czy, rozwianą po rosach na łące,
Pałającą źrenicą wypatrzy mnie słońce?
I wypije mą duszę z kielicha tej róży,
Tak, jak pije łzy ludów, łzy mórz i łzy burzy?
∗
∗ ∗ |
Gdzież jestem? — z mgłą poranną wiatr rozniósł sny moje,
Szumią w samotnych lasach ducha niepokoje...
Żar piersi mej przechodzi w bijący puls ziemi,
A tęsknoty się skarżą nocami cichemi!
Samotna idę wśród nocy tą drogą,
Którą łez ludzkich wskazują mi ślady,
Ale o hasło nie proszę nikogo!
Ach! za promyczek mizerny i blady,
Za nędzny odzew żądają zapłaty
Królewskiej! ducha wolności i — zdrady.
W prawo i w lewo odrębne dwa światy:
Lecz droga moja ni w lewo, ni w prawo.
